phhacademie.nl

Laatst sprak ik een slimme jongen. Hij was afgestudeerd als werktuigbouwkundige. Hij was weliswaar nog jong, zo rond de dertig, maar toch had hij al best wat mooie ervaring opgedaan. Ik heb geen verstand van zijn vak, maar hij was geestdriftig aan het vertellen van trekkrachten, veerkracht en van de enorme digitalisering in zijn vakgebied. Hij vertelde er zo enthousiast over dat ik langzamerhand begon te begrijpen hoe je zo’n vak kunt gaan studeren. Iets wat ik voorheen alleen maar iets voor Delftse nerds vond, bleek nu een interessant vak waar bovendien zelfs leuke vrouwen in de collegebanken zaten, volgens Harry.

Familie is een belangrijke steunpilaar voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Maar wordt dat voldoende gewaardeerd en herkend? Het is al ruim 45 jaar geleden dat in Amerika de methode Supported Employment (SE) werd ontwikkeld. We zien deze term vaak voorbijkomen, maar weten we wel wat het inhoudt en hoe de historie van deze methodiek is?

De werkloosheid in Nederland is sinds de kredietcrisis (na een hoogtepunt in 2014) alleen maar naar beneden gegaan. De coronacrisis heeft die tendens gestopt. Sinds het tweede kwartaal 2020 is de werkloosheid snel gestegen. M.n. de korte werkloosheid steeg door de paniek van corona. Kijken we naar het verder verloop van de coronacrisis, dan daalt de werkloosheid weer gestadig naar het niveau van 2019, het jaar vóór de coronacrisis. Grotendeels door de steunpakketten van de overheid. Dus welke bril zet je op?

Met enige regelmaat hoor of lees ik over mensen met een beperking die daarnaast ook nog eens financiële problemen hebben. Meestal zijn het mensen die qua verstandelijke vermogens onder het gemiddelde zitten en bij ingewikkelde zaken hulp nodig hebben.

Wordt het vinden van nieuwe werk moeilijker door de coronacrisis? Deze vraag houdt veel instanties bezig. De eerste gedachte is dat het moeilijker wordt. Immers, door de crisis verliezen veel meer mensen hun baan dan voorheen. Al deze mensen willen weer aan het werk als het kan, maar zijn er dan nog voldoende banen? Veel noodgedwongen zzp’ers zullen liever een baan hebben dan hun onzekere ondernemerschap. Is er nog voldoende werk?

Elke week kijk je weer reikhalzend uit naar de nieuwe vacatures in de hoop dat die ene erbij staat. Die ene waarvan je overtuigd bent dat die helemaal geschikt is voor jou. En dan ook nog liefst bij die ene organisatie. Maar elke week ploeg je door alle vacaturesites en kom je veel, heel veel vacatures tegen, maar net niet die ene. Soms wel een vacature bij die ene organisatie maar dan weer niet wat jij wilt of kunt. En soms wel zo’n functie maar dan weer bij een organisatie waar jij je niet thuis bij voelt.

In eerste instantie zag je niets aan haar. Dat was vaak ook het probleem, mensen verwachten te veel van haar omdat ze er zo gewoon en normaal uitzag.

Solliciteren is voor velen een zenuwslopende aangelegenheid               Kom ik beter over in deze outfit of in die andere? Moet ik iemand recht aankijken of juist niet? Moet ik het initiatief nemen of kan ik beter afwachten tot ik wat gevraagd word? Zijn mijn diploma’s wel in orde? Waar moet ik gaan zitten en ga ik als eerste zitten of juist niet? HELP!

Via LinkedIn kom ik in aanraking met Maurits Riton Logtenberg, eigenaar van Macleasy, een duurzame onderneming in MacBook & iMac Reparatie. Het is niet omdat ik een Mac heb dat zijn post op LinkedIn mijn aandacht trekt. Het is een post over een nieuw personeelslid, Rico. Een jongeman die zijn droom wil najagen maar daar geen mogelijkheid voor kreeg. Een jongeman die niet in elke organisatie past, die niet door iedereen wordt begrepen maar die net als u en ik dromen heeft en die graag wil realiseren.

Op het kruispunt van arbeid en zorg staan meestal lange files. Mensen die zorg behoeven, hebben het vaak veel moeilijker om aan een (betaalde) baan te komen dan mensen die niet afhankelijk zijn van zorg en/of ondersteuning. Dat is niet nieuw, het is van alle tijden. Gehandicapten, zowel fysiek als mentaal, hadden nog maar ruim een eeuw geleden nauwelijks of geen plek op de arbeidsmarkt en waren geheel afhankelijk van familie en weldoeners. Pas na de tweede wereldoorlog werd er serieus aandacht aan deze groep gegeven als deelnemers aan het arbeidsproces. Een fysieke handicap bleek geen mentale en intellectuele problemen te geven en een mentale handicap zei niets over de fysieke gesteldheid. Inzetbaar op de arbeidsmarkt dus.